Senefeldera ojca litografii która umożliwiała szybkie
Historia zaproszeń sięga czasów starożytnych (karty takie tworzono np. w Starożytnym Rzymie, czy Egipcie). W Średniowieczu zaproszenia przybierały dwie formy: ustną ? komunikaty takie przekazywali heroldowie. Zwyczaj ten wiązał się nade wszystko z powszechnym analfabetyzmem ?także wśród szlachty; drugą formą były zaproszenia na pergaminach (często bardzo bogato zdobione typowymi dla tego okresu iluminacjami oraz kaligrafią). Zaproszenia ślubne papierowe z czasów Średniowiecza (podobnie jak inne dokumenty) przesyłano w dwóch kopertach ? koperta zewnętrzna była niejako ochroną dla właściwej wewnętrznej. Pisane inkaustem zaproszenie dodatkowo chroniła przed rozmazaniem bibuła. Przełom w formie zaproszeń ślubnych nastąpił wraz z upowszechnieniem się druku ? a właściwie spadkiem cen i tym samym masowością wydruków, którym początek dał wynalazek A. Senefeldera, ojca litografii, która umożliwiała szybkie wykonywanie kopi druków. Technologia ta w przyszłości dała początek drukarniom offsetowym. O zaproszeniach przypominających współczesne można mówić od okresu międzywojennego (wtedy też pojawiły się pierwsze mody w zaproszeniach ślubnych w Stanach Zjednoczonych). Jednak badania filologów z Uniwersytetu w Białymstoku wykazują, że wystarczy znajomość 1200 najczęściej używanych słów w języku polskim, by móc zacząć się nim posługiwać.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaproszenia_ślubne
V
Zaproszenia ślubne piszemy zawsze w trzeciej osobie i według zasad savoir-vivre powinno wypełniać się je czarnym tuszem ? zasada ta dzisiaj jest jednak już anachronizmem. Zaproszenia nie powinny zawierać podpisów oraz daty, a także miejsca wysłania. W górnej części karty, w pierwszym akapicie zamieszczamy informacje, o tym kto zaprasza, poniżej zwrot w stylu: mamy zaszczyt zaprosić. Kolejna linijka to imię i nazwisko osoby lub osób zapraszanych, następnie informacje o ślubie oraz ewentualnym weselu (tj. kiedy i gdzie ono się odbędzie). Na samym końcu zaproszenia zamieszczamy skrót R. S. V. P. (respondez s?il vous plait ? franc. proszę odpowiedzieć) oraz numer telefonu, aby goście mogli potwierdzić swoje przybycie lub odmówić.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaproszenia_ślubne
Z jednej strony nieładnie jest zapraszać
Nietaktem ze strony gości jest wpraszanie osoby towarzyszącej lub dzieci na uroczystość weselną jeśli wyraźnie nie napisano o nich w zaproszeniu; jednak jednocześnie nieuprzejme jest odmawiać osobie, która poprosiła przyszłą młodą parę o taką przysługę (w takim wypadku jednak narzeczeni mają prawo odmówić ? specjalistka od spraw etykiety Pagge Post tak pisze w swojej książce, kierując swoje słowa do pary: Z pewnością możecie powiedzieć . Powiedźcie: . Etykieta wyjaśnia również zasady postępowania w przypadku, kiedy nie zapraszamy dzieci ? i tak na kopertach i zaproszeniach umieszczamy tylko imiona i nazwiska rodziców ? niestosowne jest pisanie na kartach zaproszeniowych formuły bez dzieci. Dosyć kontrowersyjną kwestią jest również zapraszanie osób, które mieszkają daleko. Z jednej strony nieładnie jest zapraszać osoby, które ze względu na odległość raczej nie będą mogły przyjechać (a my o tym wiemy), ponieważ pociąga to do odpowiedzialności niedoszłego gościa do wysłania prezentu (w takim wypadku warto wysyłać zawiadomienia, które nie obligują do podarunków); z drugiej zaś strony osoba z daleka (czy to członek rodziny, czy przyjaciel) nie zaproszona na ślub może poczuć się urażona. Dlatego z pewnością zawsze zapraszamy najbliższą rodzinę i bliskich przyjaciół.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaproszenia_ślubne