W górnej części karty w pierwszym

Zaproszenia ślubne piszemy zawsze w trzeciej osobie i według zasad savoir-vivre powinno wypełniać się je czarnym tuszem ? zasada ta dzisiaj jest jednak już anachronizmem.

V.

w tzw.

słowniku warszawskim, ośmiotomowym dziele pod redakcją Jana Karłowicza, Adama Kryńskiego i Władysława Niedźwiedzkiego z 1900 roku.Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaproszenia_ślubne

O zaproszeniach przypominających współczesne można mówić

Historia zaproszeń sięga czasów starożytnych (karty takie tworzono np.

w Starożytnym Rzymie, czy Egipcie).

W Średniowieczu zaproszenia przybierały dwie formy: ustną ? komunikaty takie przekazywali heroldowie.

Zwyczaj ten wiązał się nade wszystko z powszechnym analfabetyzmem ?także wśród szlachty; drugą formą były zaproszenia na pergaminach (często bardzo bogato zdobione typowymi dla tego okresu iluminacjami oraz kaligrafią). Zaproszenia ślubne papierowe z czasów Średniowiecza (podobnie jak inne dokumenty) przesyłano w dwóch kopertach ? koperta zewnętrzna była niejako ochroną dla właściwej wewnętrznej.

Pisane inkaustem zaproszenie dodatkowo chroniła przed rozmazaniem bibuła.

Przełom w formie zaproszeń ślubnych nastąpił wraz z upowszechnieniem się druku ? a właściwie spadkiem cen i tym samym masowością wydruków, którym początek dał wynalazek A.

Senefeldera, ojca litografii, która umożliwiała szybkie wykonywanie kopi druków.

Technologia ta w przyszłości dała początek drukarniom offsetowym.

O zaproszeniach przypominających współczesne można mówić od okresu międzywojennego (wtedy też pojawiły się pierwsze mody w zaproszeniach ślubnych w Stanach Zjednoczonych).

Jednak badania filologów z Uniwersytetu w Białymstoku wykazują, że wystarczy znajomość 1200 najczęściej używanych słów w języku polskim, by móc zacząć się nim posługiwać.Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaproszenia_ślubne